اظهارات اخیر عراقچی درباره برگزاری گفت‌وگوهای سطح بالا میان ایران و آمریکا در عمان، آن هم بلافاصله بعد از توییت و اظهارنظر ترامپ، یک بار دیگر این سؤال جدی را پیش روی افکار عمومی قرار داد که چرا باید مردم ایران از موضوعی به این درجه از اهمیت، باز هم از زبان طرف آمریکایی باخبر شوند و نه از دولت و مسئولان کشور خودشان؟

مگر نه اینکه شفافیت و پاسخگویی از اصول اولیه حکمرانی مطلوب است؟ مگر نه اینکه همین دولتمردان بارها شعار داده‌اند که مردم باید در جریان تصمیمات کلان کشور باشند؟

حالا سؤال اینجاست؛ اگر ترامپ آن حرف‌ها را نمی‌زد، آیا باز هم دولت حاضر می‌شد خبر این مذاکرات را با مردم در میان بگذارد؟ یا باز هم قرار بود پشت درهای بسته بماند و فقط نتایجش (هرچه که بود) بعدها به مردم تحمیل شود؟

حتی لحن وزیر خارجه هم قابل تأمل است؛ می‌گوید: توپ در زمین آمریکاست! یعنی باز هم همه چیز به تصمیم آن‌ها گره خورده و مردم ایران باید فقط تماشاچی این بازی باشند، بدون اینکه بدانند واقعاً بر سر چه چیزهایی قرار است مذاکره شود؟ خطوط قرمز چیست؟ یا منافع مردم چطور حفظ می‌شود؟

این ماجرا دقیقاً بازتاب یک ضعف بزرگ در رفتار دیپلماتیک دولت است؛ دولتی که شفافیت را فقط موقعی به رسمیت می‌شناسد که طرف مقابل پرده را کنار بزند!

مردم ایران سزاوار این نیستند که از اخبار حیاتی کشورشان از رسانه‌های خارجی یا توییت‌های ترامپ باخبر شوند. شفافیت، یک انتخاب نیست؛ یک ضرورت است.