این مسئله به دلیل چندین عامل از جمله افزایش جمعیت شهری، توسعه نامتعادل شهری، استفاده زیاد از خودروهای شخصی، ضعف در زیرساخت‌های حمل و نقل عمومی، بی‌نظمی‌های ترافیکی و عدم رعایت قوانین ترافیک توسط رانندگان بوجود آمده‌ است.

1. افزایش جمعیت شهری: یکی از سب‌کنده های افزایش ترافیک، رشد جمعیت است. این موضوع باعث افزایش تقاضا برای حمل و نقل می‌شود و زیرساخت‌های شهری وسایل حمل و نقل عمومی نمی‌توانند در برابر این تقاضا پاسخگو باشند.

2. توسعه نامتعادل شهری: توسعه شهری باید به گونه ای انجام شود که بتواند به حمل و نقل افراد در شهر کمک کند. با افزایش مناطق شهری بدون پیش‌بینی صحیح از زیرساخت‌های مورد نیاز، خودروهای بیشتری می‌بایست برای رفت و آمد استفاده شوند که باعث آلودگی هوا و افزایش ترافیک می‌شود.

3. استفاده زیاد از خودروهای شخصی: وجود خودروهای شخصی بیش از حد در شهرها باعث ایجاد ترافیک شده است. اگر از وسایل حمل و نقل عمومی به منظور کاهش ترافیک استفاده شود، می‌توان در کاهش ترافیک شهری مؤثر بود.

4. ضعف در زیرساخت‌های حمل و نقل عمومی: اوقاتی که زیرساخت‌های حمل و نقل عمومی نمی­توانند پاسخگوی نیازهای جمعیت شهری باشند، افراد ترجیح می‌دهند از خودروهای شخصی خود استفاده کند که این در نهایت منجر به افزایش ترافیک می‌شود.

5. بی‌نظمی‌های ترافیکی و عدم رعایت قوانین: برخی از رانندگان با نقض قوانین ترافیک و یا استفاده نامناسب از خیابان‌ها، باعث بروز ترافیک و بی‌نظمی‌ های ترافیکی می‌شوند.

برای مقابله با چالش ترافیک شهری، باید استراتژی‌ها و روش‌های مختلفی از جمله توسعه شبکه حمل و نقل عمومی، تشویق مردم به استفاده از حمل و نقل عمومی بجای خودروهای شخصی، اجرای برنامه‌های زمان‌بندی شده برای جابجایی‌ها، بهبود وضعیت زیرساخت‌های شهری، و اعمال قوانین ترافیک بیشتر در نظر گرفته شود. برای کاهش ترافیک شهری و افزایش بهره‌وری در حمل‌ونقل شهری، می‌توان به روش‌ها و راهکارهای زیر توجه کرد:

1. ارتقای حمل‌ونقل عمومی: ارتقای خدمات حمل‌ونقل عمومی، افزایش تعداد خطوط اتوبوس، سیستم‌های قطار شهری و مترو و تنظیم ساعت‌های حرکت متناسب با تقاضا می‌تواند برای شهروندان ناشی از استفاده از حمل‌ونقل عمومی جذابیت بیشتری ایجاد کند و درنتیجه تعداد خودروهای خصوصی در جاده‌ها را کاهش دهد.

2. ارتقای زیرساخت‌ها: ارتقای زیرساخت‌های حمل‌ونقل شهری از قبیل واگن‌ها و خودروهای عمومی تعمیر و نگهداری شده و به نوبه خود موجب افزایش سرعت حرکت و بهبود در عملکرد حمل‌ونقل عمومی خواهد شد. همچنین، ساماندهی مناسب تقاطع‌ها، پارکینگ‌ها و ایستگاه‌های حمل‌ونقل عمومی نیز می‌تواند در بهبود و آسایش حمل‌ونقل شهری نقش داشته باشد.

3. استفاده از فناوری‌های نوین: استفاده از فناوری‌های نوین مانند شهرهای هوشمند، سیستم‌های هشداردهنده ترافیک، و اخبار و اطلاعیه‌های مربوط به ترافیک به شهروندان می‌تواند در جلوگیری از ترافیک شهری و بهبود حمل‌ونقل شهری مؤثر باشد. همچنین، اپلیکیشن‌های ترافیک مانند گوگل مپز ویزا به شهروندان این امکان را می‌دهند تا بهترین مسیر را در مسیر سفر انتخاب کند و از ترافیک فرار کند.

4. تشویق استفاده از حمل‌ونقل هم‌راهی: تشویق افراد برای استفاده از حمل‌ونقل هم‌راهی مانند پیاده‌روی، دوچرخه‌سواری و کرایه‌گیری از خدمات در حمل‌ونقل (مانند خودروهای تاکسی و خدمات رفاهی شهری) می‌تواند ترافیک شهری را به طور قابل توجهی کاهش دهد.

5. تنظیم سیاست‌های شهرسازی: تنظیم سیاست‌های شهرسازی به گونه‌ای که مکان‌های مسکونی، تجاری و صنعتی در ناحیه‌هایی قرار گرفته باشند که باعث برخورد حمل‌ونقل عمومی و خصوصی نشده و از همپوشانی زمانی در ترددها جلوگیری شود می‌تواند ترافیک شهری را کاهش دهد. همچنین، ایجاد مراکز کار و تفریح در مناطق منتخب جزیره پیاده و مناطق مخصوص دوچرخه سواری و حمل‌ونقل عمومی می‌تواند نیازمندی سفرهای خصوصی را کاهش دهد.

6. مدیریت ترافیک: اعتماد به سامانه‌های مدیریت ترافیک از جمله سیستم‌های هوشمند کنترل ترافیک، کاهش بازه‌های انتظار و بهبود نیروی پلیس در مدیریت ترافیک می‌تواند در کاهش ترافیک شهری موثر باشد.با اجرای همزمان این راهکارها و همکاری بین دستگاه‌های دولتی، نهادهای مربوطه و جامعه مدنی، افزایش ترافیک شهری قابل کاهش است و شهروندان می‌توانند از حمل‌ونقل راحت‌تر و با صرفه‌جوی در زمان و هزینه‌ها به مقاصد خود برسند.