بی گمان، هیچ ذخیره و میراثی سودمندتر و با ارزش تر از کتاب نیست؛ چرا که کتاب، مایه آرامش روحی انسان است. کتاب همدمی است که اندوه را می زداید و مطالعه کننده را از تنهایی در می آورد و به او حکمت های جان پرور می آموزد.

بشر از زمان‌های دور همواره در پی این بوده‌است که پاسخی برای پرسش‌های خود بیابد و براساس یافته‌های خود بنیان‌های زندگی فردی و اجتماعی خود را توسعه بخشد. با توسعه جوامع بشری، راه‌های ثبت “اندیشه‌ها” و “دانستنی ها” و تبادل آن با دیگران نیز توسعه یافت.

اگر زمانی از دیوار غارها استفاده می‌شد و در دوره‌هایی بر الواح گلی، چوب، سنگ، استخوان و پوست حیوانات نگاشته می شد، بااختراع کاغذ و صنعت چاپ، توسعه شگرفی در حوزه علم و فرهنگ پیداشد و امروزه با انتشار انبوهی از کتاب‌ها، نشریات و سایر مطالب ، دریایی از “خواندنی‌ها” برای غوطه‌وری اندیشه‌های کنجکاو و تشنگان “مطالعه” فراهم شده است.

هنوز مطالعه به عنوان یک نیاز دائمی برای همگان مطرح نیست، هنوز خیلی ها از خواندن سر باز می زنند، در فیلم ها و سریال ها سیگار و تنقلات و … تبلیغ می شود، ولیکن در رسانه های دیداری و شنیداری تبلیغ موثری برای کتاب صورت نمی گیرد.

چنانچه کتابی نیز معرفی شود، بیشتر از آنکه ترویجی باشد، جنبه تبلیغی دارد و مخاطبان آنان، اغلب افرادی هستند که خود اهل مطالعه اند، بنابراین از این گونه برنامه ها نمی توان افزایش سرانه مطالعه افراد جامعه را انتظار داشت.

 اگر بخواهیم ادعا کنیم که مساله کتابخوانی و مطالعه در کشور ما رونق دارد باید بگوییم که با کشورهای دیگر در این زمینه خیلی فاصله داریم و ارقام و اعدادی که در این زمینه گفته می‌شود مبنی بر این که سرانه مطالعه در ایران ده دقیقه و کمتر از این است، مورد تایید نیست.

واقعیتی که در مورد جامعه ما وجود دارد این است که ما ایرانی‌ها کم مطالعه می‌کنیم، ولی درگذشته سرانه مطالعه در کشور ما زیادتر از امروز بود.